Behandeling

De behandeling voor hepatitis C begon eind jaren ‘80 met interferon-α, waar later ribavirine aan werd toegevoegd. Sinds het begin van deze eeuw kwam gepegyleerd interferon-α (peginterferon) op de markt, dat samen met ribavirine de standaard behandeling werd. Deze kuur bestond uit het wekelijks geven van injecties gedurende een periode van 6-12 maanden. Ribavirine tabletten moesten dagelijks ingenomen worden. De succespercentages varieerden van 42-46% in genotype 1 patiënten tot 76-82% in patiënten met andere genotypes (92).

(Peg)interferon en ribavirine zijn middelen met meerdere absolute en relatieve contra-indicaties. Veel patiënten konden daarom niet beginnen aan behandeling, vooral als er andere zaken waren die het minder waarschijnlijk maakten dat SVR12 bereikt zou worden (bijvoorbeeld het ongunstige genotype 1). Daarnaast hebben (peg)interferon en ribavirine veel bijwerkingen. De belangrijkste zijn een griepachtig beeld, psychische klachten, vermoeidheid en bloedarmoede. Patiënten maakten hierdoor vaak hun behandeling niet af, waardoor ze niet genazen. Andere mensen, die de behandeling ondanks bijwerkingen wel afmaakten, genazen toch niet en zagen ertegenop de behandeling opnieuw te proberen. Daarom werd er veel onderzoek verricht naar middelen die effectiever waren en die beter verdragen konden worden. Deze nieuwe middelen worden DAA’s genoemd, ofwel direct acting antivirals.

In 2011 werden in Europa de eerste DAA’s goedgekeurd voor de behandeling van genotype 1 patiënten: de proteaseremmers telaprevir en boceprevir. De SVR percentages werden met toevoeging van deze middelen aan peginterferon +/- ribavirine verhoogd naar 69-75% (93) en 63-66% (94), respectievelijk. In 2014 kwamen er vervolgens drie nieuwe middelen op de markt: sofosbuvir (een polymeraseremmer), simeprevir (een proteaseremmer) en daclatasvir (een NS5A remmer). Deze middelen konden in combinatie met peginterferon +/- ribavirine gegeven worden, maar ook onderling konden combinaties worden gemaakt. Afhankelijk van o.a. welke DAA’s gebruikt werden en het genotype lagen de SVR percentages tussen de 60 en 100%. Doordat peginterferon weg kon worden gelaten, werd de behandeling veel beter verdragen. Door de jaren heen kwamen er steeds meer DAA’s bij en haalden de nieuwe behandelingen bijna perfecte SVR percentages (>95%). Peginterferon wordt daarom tegenwoordig niet meer geadviseerd voor behandeling van chronische hepatitis C. Ook ribavirine kan vaak achterwege worden gelaten. De laatste aanbevelingen voor chronische hepatitis C patiënten in Nederland zijn te vinden op www.hcvrichtsnoer.nl. Deze richtlijn is gebaseerd op de Europese en Amerikaanse richtlijnen.

Toen de eerste DAA’s op de markt kwamen, waren deze alleen bestemd voor een bepaalde subgroep hepatitis C patiënten. De middelen werden ook alleen voor deze patiënten vergoed. Dit is later echter veranderd. Sofosbuvir was de eerste DAA die voor alle patiënten werd vergoed in Nederland, sinds oktober 2015. Hierna werden de nieuwe DAA’s consequent vergoed. Een overzicht van alle DAA’s die op dit moment in Nederland gebruikt worden en wanneer deze middelen zijn geregistreerd, kunt u vinden in onderstaande tabel. Een overzicht van de combinaties van middelen en de bijbehorende merknamen vindt u in de tabel daarnaast.