Ongeveer 40-70% van de chronische hepatitis C patiënten ontwikkelt ooit een extrahepatische aandoening gedurende hun ziektebeloop, gebaseerd op studies waarbij patiënten langdurig (veelal langer dan 20 jaar) geïnfecteerd waren met hepatitis C (64, 65). De belangrijkste zijn gemengde cryoglobulinemie, membranoproliferatieve glomerulonefritis, non-Hodgkin lymfoom, diabetes mellitus, hart- en vaatziekten, depressie en reumatologische aandoeningen.
Door de vasculitis die optreedt bij gemengde cryoglobulinemie hebben HCV patiënten 20% meer kans om nierschade te ontwikkelen (66). De meest geassocieerde aandoening is membranoproliferatieve glomerulonefritis (MPGN). Het betreft meestal type 1 MPGN, die met name voorkomt bij type 2 gemengde cryoglobulinemie. Het veroorzaakt symptomen zoals hypertensie, proteïnurie (soms in de nefrotisch syndroom orde van grootte), microscopische hematurie en nierfalen.
Er is in 2017 een artikel verschenen dat evidence-based aanbevelingen doet over de behandeling van vasculitis in het kader van cryoglobulinemie (68). Over het algemeen wordt behandeling van de hepatitis C met antivirale therapie altijd aanbevolen. Dit zorgt voor partiële tot complete remissie van de extrahepatische symptomen in het grootste deel van patiënten. Een recente review waarin patiënten behandeld werden met DAA’s liet zien dat in patiënten met cryoglobulinemie 85% partiële of complete remissie van hun symptomen behaalde (69).
Indien de symptomen van de extrahepatische manifestatie ernstig of snel progressief zijn, wordt ook behandeling met algemeen immunosuppressieve medicijnen aanbevolen (68). Over de timing van de immunosuppressieve middelen (voor of tijdens antivirale therapie) is nog weinig bekend.
Slechte prognostische factoren zijn een leeftijd boven de 60 jaar op het moment van diagnosestelling en renale betrokkenheid (70).